عشق پاک

یار بی پروا، مکن در عشق خود شیدا مرا،

نیست پروایی دگر از یار بی یپروا مرا.

سر به سودایت زنم، رسوا در این سودا شوم،

پس در این سودا مکن رسواتر از رسوا مرا.

مرهم درد دل تنهای من تنها تویی،

با غمم تنها نمان، تنها نمان، تنها مرا.

تشنه تر گردم، ببوسم از لبان تشنه ات،

تشنه لب غرقم مکن در دامن دریا مرا.

می کند افسون مرا افسانة چشمان تو،

می بری بر عالم افسانه و رؤیا مرا.

خوشتر از یاد خوش و روی خوش و حرف خوشت

خوش نمی آید همه این خوبی دنیا مرا.