چه زیبایی، چه زیبایی، دوشنبه،
بهشت روی دنیایی، دوشنبه.
منور گشته ای از مهر دلها،
صفای پاک دلهایی، دوشنبه.
تویی گهوارة ارمان دلها،
برای طفل فردای دوشنبه.
بنا سازیم زیر هر بنایش
سمرقند و بخارای دوشنبه.
شکفته در دلم گلهای ارمان،
دلم دارد تمنّای دوشنبه.
برای ملّت والامقامم
سرایم شعر والای دوشنبه.
بخواند بلبلی شعر ترم را،
که دارد بوی گلهای دوشنبه-
کم مبین، ای چشم کم بین، تاجکستان مرا،
هم زرافشان، هم بدخشان، رشت و ختلان مرا.
ریشة پیوند ملّت ریشه در جان من است،
از دل ریشم مکن تو ریشة جان مرا.
آرزوهایم به سامان م یرسد از وحدتش،
بی سر و سامان مگو تو نسل سامان مرا.
کم مبین، ای چشم ک مبین، چشمة مهر دلم،
چشمه های خون مکن هر دم تو چشمان مرا.
تاجکستان مرا کوچک مگو کوچیتبار،
می بری تا ملک افغان آه و افغان مرا.
گر تو خوانی خانة دل تاجکستان مرا،
خانة خود خوان همیشه خانه و خوان مرا.
