دزد باانصاف

از گل رویت چمن صد رنگ و بو دزدیده است،

بادة چشم ترا جام و سبو دزدیده است.

شانه می سازد جدا گر مو به مو موی ترا،

موشکافی را ز مویت مو به مو دزدیده است.

 شب برای خواب ما خورشید میدزدد، چرا؟

خواب را از چشم ما خورشید رو دزدیده است.

اعتماد و اعتقادی نیست در صدق و وفا،

سایه از اصل خودش گر آبرو دزدیده است.

شیشه قدر خویشتن را هدیة پیمانه کرد

کوزه قدر خویش را از آب جو دزدیده است.

قصة حال تو گوید کیسة خالی تو،

منمنی را فقر ما از ما و تو دزدیده است.

کهنه کالای خقیقت را دگر ارزش نماند،

هم عدالت، هم عداوت را عدو دزدیده است.

اندیشه ها در تنهایی

هرزه های بیش ما از مستی بسیار نیست،

یا که من بسیار مستم، یا کسی هشیار نیست.

باده لبهای میگونت به یاد آید مرا،

پس، چو منصور حلاج اندیشه ای از دار نیست.

  حسرت گفتار بیش و جرأت گفتار نه،

حاجتم بسیار هست و حاجت گفتار نیست.

جامة شرم و حیا بر تن اگر زیبنده است،

افتخار ما ولی از جامه و دستار نیست.

نیست پروایی اگر از باخت و برد جهان،

عاشقان را عشق بازی بازی دشوار نیست.

کور گشته سطرها چون جوی ناکشته ها،

دیهقان طبع ما را دفتر و اشعار نیست.

حیف باشد، گر نبیند چشم روشن سوز ما،

کور را در شام تیره روشنی درکار نیست