دوبیتی ها
تو مثل من کجا همدل بیابی،
انیس و همدم خوشگل بیابی؟
کُشایی صد گره از مشکل دل،
چو من بکشاده دل مشکل بیابی.
به چشمان سیاهت نم نبینی،
در این عالم غم عالم نبینی.
همه دم می کنم زاری بسیار،
دل من را به چشم کم نبینی
سر دانا همیشه در بلا است،
مکافات قضا تنها جزا است.
چو در پاداش و در انعام تقدیر،
ا گر تقصیر نه، قسمت خطا است.
تو که غافل نه ای از عالم من،
چرا شادی کنی در ماتم من؟
اگرچه کم شود سالی ز عمرم،
نگردد ذره ای کم یک غم من.
دل ناپاک تو غرق گنه باد،
سر بی مغز تو در زیر چه باد.
سیه رویی سیه کردست نامم،
در این روی جهان رویش سیه باد.
ز آه و ناله هر بینوا ترس،
نترسی از بلا، لیک از حیا ترس.
تو از خود رفته ای خودبین و خودخواه،
به خود ای و به خود آ، از خدا ترس!
بهار گل فشان آمد، خوش آمد،
نشان از بی نشان آمد، خوش آمد.
برای کاسه لیس کاسه دور
خوشامدگوکسان آمد، خوش آمد.
غبار سینه ها را برد دریا،
غم دیرینه ها را برد دریا.
رخ سبزینه ها بوسید دریا،
د ل سبزینه ها را برد دریا.
تو بانوی دل و دل خانه تست،
کسی که عاقل، او دیوانه تست.
اگر تو ساده و خامم شماری،
خیال خام تو افسانه تست.
دمی که بحث از وقت و فضا است،
فضا و وقت هم جزء قضا است.
جزای زندگان باشد غم مرگ،
سپس این زندگی خود یک جزا است
