در نیمه راه

(به یاد حبی بالله فیض الله)

رساندی بار دلها را به منزل

به بال شهپر شعر بلندت.

اجل در نیمهره بشکسته بالت،

نگفته شعرهای دلپسندت.

نگفتی شعرهای دلپسندت ز اسرار نهان کوهسارت.

بهار آمد به ملک گل نثارت،

نیایی سیر گلهای دیارت.

بهار عمر تو بگذشت چون باد،

نچیدی گل ز گلهای بهارت.

ز باغ نظم تو گلها بچینم،

برم گل چنبری روی مزارت.

رسد بوی خوش گلهای نوروز

از آن شعر تر سرشار مهرت.

به روی قبر تو گلها شکفته،

از آن گلها بیاید بوی شعرت.