مطربا! استا! صدایم با نوایت جور نیست،
مست و مخموریم، ورنه، جرم در تنبور نیست.
تازه سازی زخم دلها زخمه بر تاری زنی،
نغمة ناجور تو درد دل رنجور نیست.
جرعه ای از بادة لبهای او نوشیده ام،
شور و عصیانش چرا در آب هیچ انگور نیست؟
من چه سان تاوان دهم، در تن توانی کو مرا؟
هیچ دردی خود ز درد ناتوانی زور نیست.
عالمی آباد هست و قلب ما آباد نیست،
نام ما مشهور هست و گور ما معمور نیست.
حاجیا، شعر ترت دارد نسیم بوی گل،
پس، چرا شعر ترت در چشم او منظور نیست؟
خار غم تو بر دلم، ای یار، غمخواری بکن،
دل بر تو زاری میکند، کمتر د ل آزاری بکن.
گه خوار و زارم میکنی، گه زار خوارم می کنی،
در گیر و دار زندگی، بختم، مددگاری بکن.
گه سد راهم میشوی، گه یار راهم میشوی،
بسیار ایاری مکن، بر یار خود یاری بکن
جان را به جانان میدهم، ناچیز و آسان میدهم،
دل داری ار در سینه تو، دلدار، دلداری بکن
در بند سودای توام، بیمار غمهای توام،
از خود مرو، ای خودپرست، ما را پرستاری بکن.
همدل شدی با دشمنم، داری تو قصد کُشتنم،
دل داری ار در سینه ات بر یار دلداری بکن.
باران ترانه دارد، ناز زنانه دارد،
شیرین فسانه دارد، ناز زنانه دارد.
خوشروست بید مجنون، چون عاشق جگرخون،
موها ره شانه دارد، ناز زنانه دارد.
دریا بود شتابان با خویش او به عصیان،
درد زمانه دارد، ناز زنانه دارد.
گاهی چو ابر خاطر، اندیشه ها شود تیر،
اشک روانه دارد، ناز زنانه دارد.
خورشید بخت خندد از صبح روی جانان،
مهر یگانه دارد، ناز زنانه دارد.
رویت چو ماه عالم، از سینه می برد غم،
شرم زنانه دارد، ناز زنانه دارد.
